Ian, 44 jaar
Ik wil jullie graag wat vertellen over een aantal gebeurtenissen en aspecten in mijn leven zoals die de afgelopen maanden gegaan zijn.
Waarom?
- De lezer kent mijn verhaal (nog) niet en er is niks gevaarlijker dan een halve waarheid en niets onbevredigender dan een half verhaal.
- Ik heb gemerkt dat het goed is om eerlijk te zijn over mezelf en om vanuit die eerlijkheid mijn verhaal te vertellen brengt mij vooral veel goeds.
- Misschien kan God door mijn zwakheid jouw hart raken waar nodig.
7 november 2011 heb ik me laten opnemen in een verslavingskliniek. Je moet je voorstellen…maandagochtend, zat ik daar met mijn koffertje. Ik had al afscheid genomen van mijn kids en stond op het punt afscheid te nemen van Esther die me zojuist gebracht had. Mijn vooruitzicht? Zo’n 6 à 7 weken overgeleverd zijn aan de behandelplan van een ander, niet tussentijds naar huis, een keer in de week bezoek en twee keer in de week naar huis bellen.
Wat bracht me zo ver om deze stap nodig te vinden?
Ik heb in de maanden en jaren daarvoor met vallen en opstaan tot de conclusie moeten komen dat ik alcoholist ben. Hoe het zo ver kwam is natuurlijk een lang verhaal dat ik jullie nu zal besparen. Het is misschien voor nu genoeg om te zeggen dat alcohol in meer en mindere mate altijd aanwezig is geweest in mijn leven. De meningen erover zijn verdeeld maar de medische wereld is er grotendeels van overtuigd dat verslaving een ziekte is. Maar dan ook een progressieve en uiteindelijk ook een terminale. Ik had mezelf zien veranderen van een levensgenieter in een zware levensgenieter. Van iemand die dronk wanneer hij wilde in iemand die dronk wanneer het kon en dan uiteindelijk in iemand die ook dronk wanneer het niet kon.
Het is moeilijk om aan iemand die niet verslaafd is uit te leggen hoe zoiets je in z’n greep kan houden. Ik kon er in ieder geval niet van af komen. Alle pogingen om er gewoon mee te stoppen lukte niet. Alle adviezen en techniekjes met en zonder gebed kwamen allemaal op de hetzelfde resultaat uit; ik bleef drinken.
De vraag was en in veel opzichten is nog steeds; hoe kan iemand die God al 25 jaar kent en met Hem denkt te wandelen dit overkomen? Hoe kan iemand hand in hand met God alcoholist worden? Ik heb daar geen antwoord op.
Je kan je misschien wel voorstellen wat voor gevolgen dit had voor mijn gezin. De constante dreiging van het onvoorspelbare, het liegen en bedriegen die gepaard gaat met alle verslavingen, het verstoppen van flessen vol en leeg. Dingen die lijken op scènes uit een film… Ben ik dat? Hoe weet je wanneer een alcoholist liegt? Je ziet zijn lippen bewegen.
De behandeling in de kliniek was erg intensief en het is zeker de emotionele achtbaan die je vooraf verwacht. Hoe vaak ik wel niet op het punt heb gestaan om mijn koffertje weer inpakken.
In de kliniek en in het aansluitende nazorgprogramma werd gebruik gemaakt van het 12 Stappen programma van de Anonieme Alcoholisten. Dit is een hulpmethode die zeker niet terugdeinst van het spirituele, maar juist een totale overgave van je leven aan een “hogere macht” als een van z’n basisprincipes ziet. Mijn hogere macht is God.
Eén van de meest ingrijpende dingen was dat ik eigenlijk opnieuw heb moeten leren geloven. Ik zeg wel eens dat het soms lijkt alsof ik de afgelopen 25 jaar alleen maar met theologie of “het geloof” bezig ben geweest. Het is nu meer kinderlijk vertrouwen geworden. Ik moest/moet nog leren om mijn eigen dogma’s, tradities, systemen, manieren van denken en handelen te laten vallen en God de kans geven om tot mijn hart te spreken. Zijn genade te accepteren en vertrouwen.
Uit een boek van Adrian Plass haalde ik dit…
Het is voor ons niet zo schokkend om te zeggen,
“God is goed en Hij houdt van mij.”
Maar een revolutie om te zeggen,
“God is lief en Hij vind mij leuk.”
Is dit een wonder dan? Natuurlijk wel. Het wonder van het nieuw leven, net als de geboorte van een baby of een wedergeboorte. Ik noem het soms mijn weder-wedergeboorte. Het is niet zozeer dat ik in Hem geloof, dat deed ik al lang. Het is meer de ontdekking dat Hij in mij gelooft.
En mijn leven nu? Het zit hem in de grote dingen die ik net schetste maar ook in de kleine dingen. Ik noem ze de “poten” waar mijn herstel op steunt. Regelmaat; op tijd opstaan, rust en tijd nemen voor gebed, ontbijten, wandelen etc. Natuurlijk moet ik soms nog vechten met mezelf, maar dat doe ik graag.
Alcoholist? Ik denk het wel. Blije niet-drinker, zeker! Herstel is iets waar ik dankbaar voor ben omdat ik het ontvangen heb. Maar ik ben ook trots op mezelf, omdat ik de kans gegrepen heb. Ik zeg het wel eens zo: “Het rendement is meer dan de investering”.
Ik beloof niks voor de toekomst, dat hoeft ook niet en dat kan ik ook niet. Ik moet leven van dag tot dag, dat is een bijbels principe. De steun van mijn gezin, onze familie en heel veel ontzettend veel lieve mensen om ons heen zijn onmisbaar geweest in dit proces, en zijn dit nog steeds!
Bedankt.