03/20 20 880

info@solutions-belgium.be

Top

Niels, 34 jaar. Verslaafd aan cocaïne, alcohol en XTC

Toen ik 14 was, ben ik begonnen met blowen en af en toe in het weekend een biertje te drinken. Ik zag het (nog) niet als een probleem, iedereen deed het! Toch is mijn leven onbewust al vrij snel een verkeerde kant op gegaan. Schoolprestaties bleven uit en ik bleef zitten. Sporten deed ik niet en ik had weinig ambities. Al snel had ik niet genoeg geld meer om mijn levensstijl te bekostigen en moest ik vaak geld lenen van mijn ouders. Ze kregen dit pas veel later of helemaal niet meer terug.

Met veel moeite heb ik mijn MAVO diploma gehaald en ben ik begonnen aan een MEAO opleiding. ‘s Avonds ging ik vaak naar de coffeeshop en daardoor had ik weinig tijd om huiswerk te maken. Ik spijbelde veel en begon dingen te stelen, op school, maar ook van mijn ouders. Na amper een half jaar ben ik met school gestopt. Ik vond het niet leuk. Eigenlijk vond ik niets leuk behalve geld verdienen om te kunnen blowen en drinken. Rond mijn 18de ben ik gaan werken. Ik kwam alleen thuis om te slapen en te eten. Vaak ging ik met een vriend naar een coffeeshop of een discotheek. Aan tijden hield ik me niet en ik kwam geregeld pas om 5.00 uur thuis. Het deed me weinig, alleen de volgende morgen was het even vervelend wakker worden. Elke dag beloofde ik mijn ouders en vooral mezelf om het de volgende keer anders te doen. Het gebeurde niet dagelijks, maar steeds vaker had ik er geen controle meer over. De avond kon niet lang genoeg duren. Vaak had ik schaamte van gisteren en angst voor morgen. Diep van binnen wilde ik het wel anders doen, maar ik wist niet hoe. Maar aan de andere kant dacht ik weer: “Ik ben jong en iedereen doet het, dus het is niet zo erg. Het zal wel over gaan als ik een andere baan, een eigen huis of een vriendin heb”.

Na een tijdje merkte ik dat ik me niet meer prettig voelde zonder alcohol of wiet. Ik wist me geen houding te geven. Ik werd onzeker en daar was maar één oplossing voor. Dat ging een paar jaar zo door en ik leefde een beetje op de automatische piloot. Ik heb wel altijd werk gehad, maar puur uit noodzaak en ik bleef nooit langer dan anderhalf jaar bij dezelfde baas. Altijd werd ik ontslagen of gaf ik het zelf op. Ik wist niet wat ik leuk vond en ook niet wat ik echt wilde. Ik dacht vaak dat ik het niet kon en durfde ook niet echt aan iets nieuws te beginnen. Ik leefde echt van weekend naar weekend. Intussen was er ook wel eens XTC en cocaïne bijgekomen. Zolang ik maar niet na hoefde te denken en geen verantwoordelijk had voelde ik me goed.

Ik had al verschillende (auto)ongelukken gehad. Ik was altijd onder invloed van veel drank en/of drugs. Steeds vaker ging ik mijn gebruik verbergen en ontkennen. Ik wilde niet dat anderen het wisten maar ik kon er ook niet mee stoppen. Geregeld wist ik niet meer wat ik gedaan had of met wie ik uit was geweest, waar mijn geld was gebleven of wat ik gezegd had. Ik schaamde me daar erg voor en durfde mensen niet meer onder ogen te komen.

Toen ik 25 was kreeg ik een vriendin. Dit was mijn eerste echte serieuze relatie die stand hield. Zij wist van mijn probleem en ik gaf het ook toe. Maar meer om van de goed bedoelde raad af te zijn dan om te beseffen dat ik verslaafd was. Ik heb meerdere leefstijltrainingen gedaan, waar ik moest bijhouden wat en hoeveel ik gebruikte. Daar loog ik altijd over om bij mijn vriendin in een goed daglicht te staan, maar ik hield gewoon mezelf voor de
gek.

Na een tijdje kregen we ons eerste zoontje. Toen had ik alles wat ik wilde: een vriendin, een kind en een mooi huis. Nu kon ik er vanaf blijven, voor één week… Ik besloot naar de huisarts te gaan en kreeg medicijnen zodat ik niet kon drinken. Maar of ik dronk erdoorheen, of ik wisselde ze van te voren om met paracetamol. Dan kon mijn vriendin zien dat ik ze innam. Toen werd ons tweede zoontje geboren en dacht ik echt dat ik het geluk binnen handbereik had. Maar tegen wil en dank bleef ik gebruiken, liegen, manipuleren en geld achterover drukken.

Op een gegeven ogenblik was de maat vol en wilde mijn vriendin dat ik ergens anders ging wonen. Ongeveer een jaar nadat we uit elkaar waren kreeg zij een nieuwe vriend. Dat was een grote klap voor mij. Ik dacht altijd dat het wel goed zou komen, maar ik had er nooit iets aan gedaan. Hierdoor ging ik nog verder bergafwaarts. Ik zag het echt niet meer zitten en wilde niet meer verder leven.

Door een bijzonder toeval kwam ik via via in contact met SolutionS. Nog erg terughoudend ging ik voor een gesprek naar Barneveld. Daar werd me verteld dat ik een stevige verslaving had opgebouwd. Ik was bang dat ik in een soort ziekenhuis terecht zou komen met allemaal gekke mensen. Uiteindelijk heb ik toch besloten voor een opname. Ik heb mijn trots opzij gezet en me overgegeven aan de mensen van SolutionS. Ze vertelden me dat ik een ziekte heb. De ziekte gaat niet meer over, maar er is een manier om ermee om te gaan. Door goed te luisteren en het advies op te volgen kwam ik er achter dat het leven helemaal niet zo somber is.

Ik maakte kennis met het 12 Stappen programma. Na 28 dagen in de kliniek in Voorthuizen ben ik naar de kliniek in Zuid-Afrika vertrokken en daar werd aangeraden om naar meetings te gaan. Door mijn ervaringen te delen en te luisteren weet ik nu dat ik helemaal niet zo anders ben dan anderen.

Ik ga nu naar drie meetings per week en spreek af met andere fellows. Het is niet altijd leuk om naar jezelf te moeten kijken, maar het is nog altijd velen malen beter dan terug te moeten gaan naar het ellendige leven waar ik vandaan kom. Het komt niet altijd aanwaaien, maar het werkt als jij eraan werkt.

Vraag onze hulp!


  • Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.