Partner van: Pascal, gokverslaafd

Tien maanden geleden stortte mijn wereld volledig in. Op die dag kwam ik er namelijk achter dat mijn partner, de vader van mijn twee kinderen, een gokverslaving heeft. Ik was echt totaal in shock. Had helemaal niets zien aankomen en voelde mijn veilige basis in twee seconden volledig onder mij vandaan glippen. Dat dit ons overkwam was echt als een donderslag bij heldere hemel. Een paar dagen daarvoor stonden wij nog samen met ons bruidspersoneel op onze toekomstige trouwlocatie. Ik was vijf maanden voor deze desbetreffende dag bevallen van ons tweede kindje. Mijn leven leek perfect.

Gelukkig ben ik een daadkrachtig persoon en heb dezelfde dag nog actie ondernomen. Mijn ouders en schoonouders, vrienden en familie; ik heb iedereen op de hoogte gebracht en door hun steun en contacten zat hij twee weken later in de kliniek van SolutionS. De 28 dagen dat hij in de kliniek zat was voor mij een kwestie van ‘overleven’. Je wordt in een achtbaan gegooid en hebt geen idee wat er op je afkomt. De zorg voor mijn kinderen en het herstel van mijn partner stonden op één. Ik heb vanaf dag één gezegd dat we hier samen uit zouden komen en dat we dit gevecht samen zouden aangaan. Mijn leven met hem voelde echter als één groot bedrog. Vragen als ‘waarom’ en ‘hoe’ bleven maar door mijn hoofd spoken. Door de bezoekuren en de SolutionS Familiedag is mij wel veel duidelijk geworden, maar het echte herstel begint pas op het moment dat hij uit de kliniek kwam.

De eerste weken waren euforisch. Hij had zijn gevecht en ik steunde hem daarin. Hij kwam terug als een andere vader voor zijn kinderen en er leek echt iets veranderd. Helaas liep ik naarmate de tijd vorderde steeds weer tegen dezelfde issues aan. Hij was veranderd, maar de vraag ‘waarom’ en mijn boosheid werden eigenlijk steeds erger. Gelukkig hebben we samen aan de bel getrokken en kon ook ik een ‘after care traject’ volgen bij SolutionS. De sessies met de aftercare counselor en het volgen van de meetings bij SolutionS en de Al Anon hebben mij gebracht tot het punt waar ik nu ben.

Ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik dankbaar ben voor de verslaving. Dit klinkt misschien gek, maar ik ben echt gegroeid als persoon en wij zijn ook gegroeid in onze relatie. Ik leef nu echt bij de dag. En elke positieve dag is er één. Natuurlijk ben ik wel eens bang voor een terugval, maar ik heb besloten dat ik dit niet wil laten overheersen in mijn leven. Als ik elke dag opsta met de angst om weer gekwetst te worden, dan heb ik geen leven. Want ten slotte is de angst voor een terugval, angst om gekwetst te worden. Het leven heeft geen zekerheden en je moet elke dag zelf werken aan je eigen geluk. Het gebed om gemoedsrust hangt levensgroot in onze woonkamer. Samen met het volgen van meetings houdt dit mij, maar ook hem op de been. Ik ben erachter gekomen dat mijn herstel net zo belangrijk is als zijn herstel en dat ook ik hier elke dag mee bezig moet zijn.