Ben ik verslaafd?

Vrijwel elke cliënt die zich laat opnemen voor een behandeling in een verslavingszorginstelling heeft zich deze vraag in het verleden meerdere malen gesteld. De vraag is vaak echter moeilijk te beantwoorden als je zelf aan een verslaving lijdt.

Wanneer ben je nu eigenlijk verslaafd? Er zijn veel verschillende definities van verslaving te vinden in de literatuur en op internet. Er zijn in de media wel eens beweringen gedaan dat je verslaafd bent als je elke dag 3 glazen alcohol drinkt. Dit is volgens mij pertinent onjuist. De diagnose verslaving kan mijns inziens niet worden gesteld uitsluitend aan de hand van de hoeveelheid van het gebruik of gedrag (bijvoorbeeld gokken, gamen of seks).

Een verslaving kenmerkt zich voornamelijk door controleverlies. Eén van de beste definities van verslaving die ik tot op heden heb gehoord is:

“Verslaving is een relatie met een middel of gedrag dat zich kenmerkt door controleverlies.”
(Dr. Rodger Meijer)

Het gaat dus niet om de hoeveelheid, het middel of het verslavende gedrag. Veel mensen kunnen prima elke dag 3 glazen wijn drinken zonder ooit in de problemen te raken.

Waar het wel om draait is controleverlies. Kan ik zelf bepalen hoe vaak en hoeveel ik drink/gebruik?

Wat het bovenstaande bemoeilijkt is dat verslaving altijd gepaard gaat met ontkenning. Dit houdt in dat iemand met een afhankelijkheidsprobleem in eerste instantie niet kan zien dat er een probleem is.

Dit ontkenningssysteem kan vele vormen en gradaties aannemen maar onderstaande beweringen spelen zich vaak af in het hoofd van de verslaafde:

• Ik drink veel omdat ik spanning in mijn werk/relatie ervaar,
  Veelal komt de spanning door het alcoholgebruik en niet andersom.
• Iedereen drinkt veel. Ik ben geen uitzondering,
  De verslaafde vergelijkt zijn dagelijks gebruik met het gebruik van anderen die een enkele keer excessief drinken maar niet dagelijks.
• Ik werd aangehouden met een te hoog alcoholpromillage, omdat ik slecht gegeten en/of weinig geslapen had.
  Deze factoren hebben in werkelijkheid erg weinig invloed op het promillage.

Deze lijst zou vrijwel eindeloos uitgebreid kunnen worden. Alle problemen worden ge-externaliseerd (op anderen of omstandigheden afgeschoven) en het gebruik zelf wordt gebagatelliseerd.

Hoewel dit voor een naaste vrijwel onbegrijpelijke poporties aanneemt zijn deze stellingen voor degenen die aan de ziekte lijden werkelijkheid. Hij/zij ziet het dus echt niet!

Wat belangrijk om te onthouden is, dat verslaving een progressieve hersenziekte is. Voor verslaafden die aan deze ziekte lijden is het dus niet mogelijk om de realiteit helder te zien, ook als de betreffende persoon niet onder invloed is.

Hoewel een blog onvoldoende ruimte biedt om dieper in te gaan op de neurologische gevolgen van een verslaving, kan gesteld worden dat de volgende onderdelen van de hersenen onvoldoende werken bij iemand met een afhankelijkheidsprobleem:

• Het lybisch dopamine systeem (het beloningssysteem van de hersenen),
• Het lymbische systeem in zijn geheel (de manier waarop gevoelens ervaren worden),
• De hypocampus (het geheugen / prettige ervaringen worden wel opgeslagen, de negatieve ervaringen door gebruik krijgen nauwelijks ruimte),
• De neocortex (impulscontrole, doorzettingsvermogen en logisch redeneren raken verstoord. De gevolgen kunnen overzien van bepaalde gedragingen verminderd).

De gevolgen hiervan zijn:

• Verstoord denken, (ontkenning, slachtofferol,agressieprobblematiek)
• Verstoord gedrag, (mateloosheid, verlies van structuur, oneerlijkheid, etc)
• Vreemde en inadequate emotionele responses (zeer heftige emotionele uitbarstingen of juist emotionele afvlakking).

Deze neurologische ontwikkelingen maken een klinische opname voor veel verslaafden onvermijdelijk. Het zelfreflecterend vermogen is immers sterk verminderd en veel verslaafden vinden het moeilijk om echt eerlijk te zijn over hun gedrag, gedachten en gevoelens. Schaamte speelt hierbij een grote rol. Veel verslaafden zien hun ziekte immers onterecht als een teken van zwakte of een gebrek aan ruggengraat. Niets is minder waar.

Niet alleen onwil, vaak ook onmacht

Op het moment dat een verslaafde zelf het probleem dus niet kan of wil erkennen is dat niet altijd een kwestie van onwil maar vaak ook voor een groot gedeelte onmacht. Als iemand in uw omgeving hier dus mee kampt en ondanks pogingen uwerzijds kan of wil diegene het niet zien, schakel dan professionele hulp in om een interventie te plannen.

Mocht u zelf twijfelen of u verslaafd bent vul dan een zelftest in op onze website!

In onze kliniek SolutionS Center staat een professioneel team voor u klaar voor een zeer intensief behandelprogramma van 28 dagen waarin wij u helpen dit probleem te overwinnen.

Dit behandelteam bestaat uit hoogopgeleide ervaringsdeskundige counselors, psychologen,psychiaters en verslavingsartsen die zowel de verslaving als eventuele onderliggende problematiek in kaart kunnen brengen en behandelen.

Als u na de zelftest twijfelt over een behandeling maak dan een afspraak voor een vrijblijvend gesprek. In dit gesprek kunnen wij samen met u onderzoeken of een behandeling nodig is en welke behandeling het beste bij u past. Een intake kan binnen 24 uur plaatsvinden en ook voor onze klinische behandeling is er geen wachttijd!

Senior Counselor SolutionS