Lucas, 38 jaar, werkend bij een softwarebedrijf. Verslaafd aan alcohol, cocaïne en gokken
Sterker dan ooit…
Het is 6 oktober 2003. Ik, Lucas 38 jaar, laat me vrijwillig opnemen op de gesloten afdeling van Endegeest, een psychiatrische instelling te Oegstgeest. Het is me allemaal te veel geworden. Vijftien jaar eenzame strijd tegen een gokverslaving, een drankprobleem, en drugsmisbruik spoken door mijn hoofd. Vooral de gokverslaving heeft erin gehakt: grote financiële problemen verlammen bijna ieder poging om nog íets aan mijn problemen te doen, het voelt als dweilen met de kraan open. Onvrede en zelfhaat, omdat ik ondanks mijn talenten en kwaliteiten en ondanks alle kansen om ze te benutten daar vrijwel niets mee gedaan heb, strijden om voorrang met schuld- en schaamtegevoelens, vanwege de vele nooit ingeloste beloftes en verwachtingen jegens vriendin, familie en vrienden. Vijftien jaar weggegooid, vijftien jaar waarin ‘normale’ mensen de basis – studie, werk, huis, gezin – neerleggen voor de rest van hun leven. Waarom nog doorgaan?
Het is 15 oktober 2004. Nadat mijn zus mij in contact heeft gebracht met Solutions (ik ben haar daarvoor eeuwig dank verschuldigd..) sta ik voor de ingang van een kliniek ergens ten zuidoosten van Berlijn. Dankzij Solutions is alles snel en goed geregeld, zodat ik nu aan het echte begin sta van de weg naar een ander leven. Ik weet nauwelijks wat me te wachten staat, maar heb me één ding voorgenomen: ik zal nu eens een keer open en zonder vooroordelen of betweterigheid (één van mijn ‘sterke’ eigenschappen..) de confrontatie aangaan. Van de counsellor van Solutions had ik inmiddels begrepen, dat dat essentieel is, indien ik blijvend van mijn verslavingen af wilde komen. En ook in de kliniek werd me al snel duidelijk gemaakt dat ik moest beginnen met te accepteren, dat ik mijn problemen niet alléén kon oplossen, dat ik de wijsheid niet in pacht had (laat ik nou dat nou al 38 jaar lang wél gedacht hebben..), en vooral ook dat er dingen in mijn leven waren die ik níet kon controleren. Kortom een complete verandering van mijn gedachtegoed, dat ik al mijn hele leven koesterde.
Het is 4 november 2004. Ik ben nu bijna drie weken in de kliniek. Van ‘s morgens vroeg tot ’s avonds laat heb ik intensieve therapie; best zwaar, maar toch ook leuk en interessant. Ik heb vandaag te horen gekregen, hoe lang men (= de deskundigen in de kliniek) het nodig acht dat ik blijf om met een goede kans op succes de verslavingen thuis de baas te blijven. ‘Nog drie weken’ wordt mij verteld en zoals ik me had voorgenomen, luister ik naar dit advies, ondanks het feit dat ik me fantastisch voel. Dit is overigens niet zo vreemd aangezien ik na de eerste dag namelijk had besloten om tegelijkertijd ook andere zaken die mij tegenstonden aan te pakken. De sigaretten zwoor ik óók af, en de overtollige kilos ging ik te lijf met sport, oefeningen, gezond eten en veel water drinken.
Het is 26 november 2004. Ik ga naar huis! Het afscheid van personeel en medepatiënten valt me zwaar. Er is me zoveel lof toegezwaaid dat het bijna onwerkelijk aandoet; ben ik dat? Ik voel mezelf letterlijk weer de ‘oude’ Lucas, zoals ik me sinds héél lang – uit een bijna vergeten tijd – niet meer gevoeld heb. Ik zit lichamelijk én geestelijk goed in mijn vel en ga vol vertrouwen in de toekomst terug naar mijn vriendin en dochtertje van vier maanden.
Het is 30 december 2004. Ik ben nu vijf weken thuis. Het gaat nog steeds erg goed met me. Ik heb zojuist een belangrijke fase afgerond in mijn plan van aanpak om mijn financiële problemen op te lossen. De strakke structuur van de kliniek heb ik thuis zo veel mogelijk aangehouden, simpelweg omdat het goed voor me is. De bijeenkomsten van en de afspraken met Solutions heb ik trouw gevolgd en zal ik ook blijven volgen. Ook de AA mag mij tweewekelijks begroeten. Allemaal dingen die ik vroeger nooit gedaan zou hebben, gewoonweg omdat ik zo eigenwijs was te denken dat ik het nu wel alleen kon, of dacht dat dergelijke bijeenkomsten zinloos waren. Ik bedenk me dat het voor alles, wat ik tot nu toe heb bereikt, inderdaad essentieel is geweest dat ik mijn vooringenomenheid en mijn ‘ik-weet-alles-beter-houding’ heb laten varen, kortom, dat ik er open en zonder verzet in ben gestapt. Te samen natuurlijk met de grote kwaliteit en het hoge niveau van de Duitse kliniek, SolutionS, en niet te vergeten mijn medepatiënten!
‘Alleen nuchter kun je winnen’ heb ik in stap 10 bij de AA gelezen. Een cliché misschien, maar voor mij, met ook mijn andere verslavingen op de loer, heeft dit namelijk nog een extra betekenis. De gokverslaving heb ik altijd als mijn grootste probleem beschouwd, en in zekere zin is dat ook waar. Echter, als ik destijds dan weer eens een poging tot stoppen deed, bleef de alcohol natuurlijk buiten schot, dát was immers geen probleem. Nu zie ik in dat het niet zo raar was dat het me nooit gelukt is te stoppen: je staat na een paar biertjes nou eenmaal minder sterk in je schoenen, en voor ik het wist stond ik al weer achter de gokbak! Alcohol is in feite een sluipmoordenaar, de opmaat en basis voor andere problemen of verslavingen!
Iedereen die een gok- of drugsverslaving aan wil pakken, zou ik aan willen aanraden tevens de alcohol af te zweren, óók indien de alcohol op zichzelf geen probleem is!
Met Solutions heb ik afgesproken dat mensen, die daar behoefte aan hebben mij altijd kunnen bellen om te praten over hoe ik alles ervaren heb, of om me wat dan ook te vragen wat ze willen weten. Mijn telefoonnummer is via Solutions te verkrijgen.
Het is 1 januari 2005. Met recht een gelukkig Nieuwjaar; ik heb weer een toekomst! Ik kan het nog steeds bijna niet bevatten dat er in zó korte tijd zó veel is bereikt. Een heel prettig, maar nog wat ‘onwezenlijk’ gevoel, alsof… Maar nee, ik heb geen drugs of alcohol gebruikt, ik ben ‘gewoon’ blij en gelukkig van mezélf uit!
